Vår beste dag

Kom og lytt til lyset når det gryr av dag
solen løfter sin trompet mot munnen.
Lytt til hvite sommerfuglers vingeslag;
Denne dag kan bli vår beste dag!
Stien som vi gikk i går er like ny,
hemmelig som ved vårt første morgengry;
Mangt skal vi møte – og mangt skal vi mestre,
dagen i dag – den kan bli vår beste dag.



Kom og lytt til dypet når vi ror mot dag,
hør, maneten stemmer sine strenger.
Løfterik er tonen i et fiskevak,
denne dag kan bli vår beste dag!
Fjorden vår er like ny og blå og blank,
blikket ditt er fritt og ryggen like rank.
Mangt skal vi møte – og mangt skal vi mestre,
dagen i dag – den kan bli vår beste dag.


Kjære lytt til mørke når vår dag er gått,
natten nynner over fjerne åser.
Mangt har dagen skjenket oss av stort og smått,
mer, kan hende, enn vi har forstått!
Månen over tun og tak er like ny,
men tier stille om vårt neste morgengry.
Mangt skal vi møte – og mangt skal vi mestre,
dagen i morgen skal bli vår beste dag.



-Erik Bye

Barn har rett

Ein liten hyllest til Gustav Lorentzen og hans kloke ord:


Hør på meg,
sier Sven på sju.
Men de voksne sier,
nei, nå hører du:

Hvor du bor bestemmer vi,
for verden er så vanskelig.

Flytting må man regne med,
du får nye venner et annet sted.
Ikke gråt, lille Sven.
Hør på meg, sier Sven igjen.

For..
Barn har rett!
Til å bli hørt og sett.
Barn har rett!
Til å bruke vett.
Barn har rett!
Regelen er lett:
Barn har rett!
Rett og slett.


Vi må hjelpe barn,
sier Tor på ti.
Samme hvilket land de lever i.
Jaja, sukker mor og far,
men tenk så lite Norge har.

Som for eksempel veier her,
en skam så dårlige de er.
Skal alle kjøre så fort de vil,
så må det mange penger til.

Nei, det ække lett,
sier far og mor.
Vi må hjelpe barn, sier Sven og Tor.

For..
Barn har rett!
Til medisin og stell.
Barn har rett!
Til en seng hver kveld.
Barn har rett!
Til å spise seg mett.
Barn har rett!
Rett og slett.


Det er våres jord,
sier Lill på tolv.
Og vi trenger den i god behold.
Vi vil ikke arve dritt,
men de voksne sier,
vent nå litt!

Vi skal bare ta den siste skogen som er frisk,
vi skal bare tømme havet for den siste fisk.
Vi skal bare ta opp oljen vår så fort vi kan,
vi skal bare sette halve Norge under vann.
Vi skal bare, vi skal bare, bare, én gang til!

Stopp! sier Sven og Tor og Lill.

For..
Barn har rett!
Til et fremtidshåp.
Barn har rett!
Til å vokse opp
Barn har rett!
Til trygghet uansett.
Barn har rett!

Barn har rett!
til å bli hørt og sett.
Barn har rett!
Til å spise seg mett.
Barn har rett!
Regelen er lett.
Barn har rett!
Rett og slett.

Diarios de Motocicleta

"¿Qué es lo que se pierde al cruzar una frontera? Cada momento parece partido en dos; melancolía por lo que queda atrás y, por otro lado, todo el entusiasmo por entrar en tierras nuevas"


- Ernesto Guevara de la Serna


"Kva er det ein mistar når ein kryssar ei grense? Kvar augneblink verkar som å vere delt i to; melankoli for det som blir igjen og, på den andre sida, entusiasme for å kome til nye land"

Det norske paradokset

"Det er typisk norsk å vere god", sa Gro Harlem Brundtland i sin nyttårstale i 1992.

Kanskje var 1991 eit sabla godt år, kva veit eg. Eg var berre fire år. Uansett, er det sant?

Det er typisk norsk å vere gjennomsnittleg god. Det er på same tid typisk norsk å vere naïv. Det er typisk norsk å tru at Norge er den beste plassen på jord å leve, og at alle ville ha gjort nettopp det viss dei kunne. Vi hamnar stadig på toppen av FN sine rangeringar basert på best levestandard o.l. Vi får det omtrent inn med morsmjølka. Ein typisk kommentar frå ein frustrert nordmann i utlandet som støtar på noko uvant vil vere, "Har dei ikkje forstått det endå??". Vi ligg altså eit hakk framom.

Trur vi.


Når eg kjem heim til Norge stussar eg alltid over framsidene til Dagbladet og VG, våre største aviser. Så blir eg oppriktig flau. Etter det fangar velstanden oppmerksomheita - den viser overalt. Ein gløymer det litt for kvar gong. Overflod av alt, på alle områder. Likevel kan ein lese på dei nemnte framsidene (om ein ser vekk ifrå hovudsaka om dagens vêr) om nordmenn som klagar på at geitosten smakar for mykje geit, og at flyturane deira til Syden blir forstyrra til bristepunktet av plagsomme born som lagar unødvendig mykje bråk.

Greit, eg skjønar at det kan vere bekymringar i Norge også. Det er ikkje eit perfekt land, faktisk. Men småleg klaging kan vi vel halde oss for gode til.


Sjølv om det kanskje er vanskeleg å tru for mange, so er det ikkje alle som vil ete brunost kvar einaste dag. Ikkje alle tykkjer det er kjekkast å tilbringe ein søndag framfor fjernsynet for å sjå på diverse kjepphøge karar gå på ski. Ikkje alle ynskjer å leve i minus ti grader i opptil fleire månadar. Og til trass for all velstand og overflod, så er det ikkje alle som kan tenkje seg å bu i Norge, uansett om det hadde vore ein villa på Oslo sin vestkant eller ei hytte på Finnmarksvidda. Ikkje hadde dei fått lov heller, for den saks skuld. I eit land der vi har såpass god plass må vi passe oss for å sleppe inn for monge av dei som faktisk treng det. Men det er ei anna sak.

Ein utforskar ved namn Amyr Klink sa ein gong: "Ein mann treng å reise til plassar han ikkje kjenner for å bryte ned den arrogansen som gjer at vi trur verda er slik vi tenkjer den er, og ikkje slik den er eller kan vere. Arrogansen som gjer oss til meistrar i noko vi aldri har sett, når vi bør vere nybyrjarar, og simpelthen reise og sjå det."

Det er ikkje typisk norsk å vere god. Men det er typisk norsk å tru det. Men for all del: Du må ikkje tru at du er noko, heller.