Dagdrøyming

Frisk av fjelluft og sol sit eg her full av inspirasjon. Igjen. Det må vere noko med Geiranger.

På veg oppover bygda her byrja ein song å sirkulere i hovudet mitt; Jeg er politimester Bastian og er en vennlig mann... Og slik fortsette det, om og om igjen. Eg trur eg song høgt for meg sjølv.

Man skal ikke plage andre, man skal være grei og snill, og forøvrig kan man gjøre hva man vil. Torbjørn Egner er gud og Kardemommelova fadervår. I alle fall i mitt hovud.

"Jeg ser på menneskenes liv her på jorden som er endeløst stykke gruppearbeid. Oppgaven, formulert i tidenes morgen, er som følger: Grei ut om det dere ser rundt dere. Finn ut hvordan dere på beste måte kan organisere dere og ta naturen i bruk. Beskriv, men deres egne ord, hvordan det er å være menneske. Ta rede på hvordan alt henger sammen og hvorfor dere er her. Bruk den tiden dere trenger." Erlend Loe kan få sagt det. Naivt og supert.

Inger Hagerup skriv: "Vi vil ikke tape. Vi vil ikke miste den ilden vi engang har fått. Mange var veiene. Det bar galt avsted. Styrken ble makt og makten vold, og mennesker trampet hverandre ned. Men alltid var drømmene den ytterste virkelighet." Vær utålmodig, menneske.

"Det er den draumen me ber på

at noko vedunderleg skal skje,

at det må skje -

at tidi skal opna seg,

at hjarta skal opna seg,

at dører skal opna seg,

at berget skal opna seg,

at kjeldor skal springa -

at draumen skal opna seg,

at me ei morgonstund skal glida inn

på ein våg me ikkje har visst um." Olav H. Hauge.

Er ikkje dette inspirerande, so veit ikkje eg.

Sommar er ikkje sommar utan bringebær frå Norddalen.

So enkelt er det.

Barndomsminner

Å spikke trebåtar i garasja til bestefar, sette dei på "ishlje"-elva og springe ved sidan av, heilt ned til fjorden, om å gjere å kome først fram.

Å samle ihop sand og steinar, for so å sleppe dei ned i hola på storebrua, og høyre dei små ploppa i elva der nede.

Å vasse ut mellom tang og tare, i "kjempevarmt" vatn, tidlig sommar.

Å mase om fisketur.

Å sykle på mormor sin gamle, altfor store sykkel, med korg, tre gir, og bremse på trødene.

Å gå på Buda femten gongar dagleg.

Å kaste pilar dagen lang utan å bli lei. Å spele crocket heilt til dei andre blir lei.

Å sove på guleskrå, med elvasus og tjelden som skrik.

Å gå på Storvatnet.

Norddalen er inspirasjon.

Ein augneblink

Over ein månad i Geiranger er allereie over. Vi er for lengst komne inn i tralten med jobb kvar dag, som fører med seg at ingen, til ei kvar tid, veit kva slags dag det er . I den lille bobla i fjordenden står tida still medan ho flyg avgarde. 

Tysken har blitt sterkt forbetra. Det same har evna til å forstå italienarar. Eg er òg nokre litauiske ord rikare. Det hender eg blir lei av å prate engelsk, det er stort sett berre det eg gjer. Men fleire og fleire spanjolar finn vegen til Geiranger, so det er inga fare. Og nokre austlendingar stikk innom, sjølvsagt. 

Det er alt i alt monge artige menneske som passerar kvar einaste dag. Til dømes eldre britar. For halvanna veke sidan kom ein 85 år gammal engelskmann til Vinjenaustet, der Sara jobbar. Sidan han trudde ho var norsk (eigentleg er ho svensk), og sidan tysk er ganske likt norsk, snakka han likesågodt tysk til henne. Han ville ta bilete av henne for deretter å sende det i posten. I går kom der brev til Sara. Frå England. Frå ein Mr. (Texas!!) Ranger (ja, eg berre siterar). Der var postkort. Der var bilete av han ved sidan av eit troll i Olden. Der var bilete av Sara. Der var eit kyrkjehefte. Der var eit brev, med detaljerte kapittel. Og sist, men absolutt ikkje minst, var der strømpebukser. Stretchy strømpebukser. For det er billeg i England, skjønar du. Mr. Ranger hadde verkeleg slått på stortromma. Og Sara har visst meir i vente, for han avslutta med eit feiande: "Mehr strumpfhosen kommen. Auf wiedersehen!". Er det rart vi kjem tilbake år etter år, med slike godbitar i vente?

Men det er meir å gjere i Geiranger enn å jobbe. Eg gjekk for første gong bak Storseterfossen ein dag; den var mektig stor av iskaldt fjellvatn og buldra og bruste med all si kraft nedover Vesteråsdalen. Det er ikkje så skummelt som ein kanskje skulle tru. Og ein bør absolutt få det med seg dersom ein er i området. 

 Ein kveld leigde vi kajakkar og padla til Friaren. Det skal eg gjere fleire gongar. Å sitte på sjølve fjorden, å vere so liten mellom dei store fjella, er ei utruleg kjensle. Heile Geiranger blei sett frå eit anna perspektiv, og Dei Sju Systrene blei med eitt mykje meir fascinerande. Det var min første kajakktur og mine utrente armar fekk kjenne det. Men er ikkje det berre bra? Og på toppen av det heile er det miljøvennleg. Kva meir kan ein ynskje seg?